Bij REVNU advies staat U centraal. Dit komt niet alleen tot uiting in onze werkwijze, maar ook in een van de kernwaarden van REVNU advies : Return on Relation.

Return on Relation vertaalt zich bij REVNU advies op 3 manieren

1.  Return on Relation met U als relatie

• Voordelen bij meerdere opeenvolgende opdrachten. Bijvoorbeeld na het uitvoeren van een opdracht wordt tevens een vervolg opdracht voor het monitoren van deze opdracht over een gekomen. Afhankelijk van de nieuwe investering hierin, krijgt U als klant een aantal advies uren gratis

2.  Return on Relation voor U als relatie

• Bij het uitvoeren van opdrachten wordt gezocht naar gezamenlijke voordelen voor de opdrachtgever en de leverancier. Ook als deze voordelen eenzijdig verdeeld zijn en  de ander partij geen voordeel heeft kan een constructie worden bedacht waardoor de revenuen gedeeld worden.

3.  Return on relation door U als relatie

• Doorverwijzing levert op, niet alleen voor uw organisatie, maar ook voor de nieuwe klant. Voor uw organisatie als relatie levert dit een aantal gratis adviesuren op (maatwerk) bij een volgende opdracht die door REVNU advieswordt uitgevoerd. Voor de door U aangeleverde klant levert dit een startersvoordeel op van een aantal gratis advies uren (wordt in de offerte inzichtelijk gemaakt)

vCard Harno Schoel

Road to succes is nothing less than doing what are doing now with a little help from your friends.

Feiten krijgen pas lading als ze iets voor iemand betekenen. Als ze lading krijgen. Feiten krijgen lading door emotie en beleving. Hier vindt u een aantal verhalen die kunnen helpen om feiten en\of denkbeelden in (een ander) perspectief te plaatsen.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Tragedie_van_de_meent

http://nl.wikipedia.org/wiki/Steensoep

http://nl.wikipedia.org/wiki/Gelijkenis_van_de_talenten

http://www.beleven.org/verhalen/

Cause we all love Victor! Wie niet? Daarom ina mino mutti di caprio tutti..

 Geschiedenis van de Nederlandse vlag. De kleur van de bovenste baan van de Nederlandse vlag scheurt Nederland al eeuwen doormidden. Die was eerst oranje, maar is nu rood. De oranje wimpel boven de vlag is een compromis om de verbondenheid - Oranje Boven met het koninklijk huis via de vlag te visualiseren. Hiermee is Nederland het enige land ter wereld dat zijn nationale vlag soms "verbouwt" (zie ook vlaggenprotocol). De Nederlandse landvlag is het symbool van de eenheid en de onafhankelijkheid van het Koninkrijk der Nederlanden. De rood-wit-blauwe vlag behoort overal waar zij op het Nederlands grondgebied wordt ontplooid de ereplaats te hebben. Het rood-wit-blauw is zowel te land als ter zee in gebruik als civiele vlag, oorlogsvlag en dienstvlag. Zo is voor elke land een landenvlag en zijn in totaliteit de landenvlaggen van essentieel belang.

Vlag van de Lage Landen onder Karel V van het Heilige Roomse Rijk

De Nederlandse vlag op de Batavia. De vroegste voorbeelden van de driekleur stammen uit de 16e eeuw. De eerste versie die genoemd wordt is in 1572 een oranje-wit-blauwe vlag. Bij het uitroepen van de onafhankelijkheid in 1579 werd dit dan ook de officiële Nederlandse vlag. De Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden was de naam van de republiek die in 1581 ontstond tijdens de Tachtigjarige Oorlog op het grondgebied van wat nu ongeveer Nederland is. Deze kleine republiek verwierf in de 17e eeuw grote politieke, maar vooral economische macht en speelde een tijdlang een hoofdrol op het wereldtoneel, het oranje “Blanje Bleu” werd zo dus wereldberoemd. Het einde van de vlag valt samen met de inval van de Franse troepen in 1794.

Geuzenvlag

Als de geuzen enkele maanden na de inname van Den Briel Gouda binnentrekken, voeren ze "vendelen orangien, wit en blaauw" met zich mee. De kronieken geven niet aan hoe die vlaggen er precies uitzagen. Niemand is er nog in geslaagd een verklaring te geven voor de keuze van juist deze vlagkleuren. Oranje herinnert ongetwijfeld naar Willem van Oranje. Maar waar wit en blauw naar verwijzen? Wat er ook van wordt beweerd, het blijven gissingen. Voor de geschiedschrijving was het handig geweest als iemand vier eeuwen geleden een of ander geboortebewijs van de vlag had uitgeschreven.

Driebanige vlag

Nog tijdens de Tachtigjarige Oorlog komen er driebanige vlaggen in zwang. De Admiraliteit van Zeeland bestelt in 1587 enkele vlaggen "van de couleuren oraenge, blanche, bleu, in dry velden, om deselve vlaggen te gebruycken op schepen van oorloge". Het oranje in de vlag verschiet snel naar rood, al blijft het raadselachtig waarom. Anti-Oranje gevoelens kunnen een oorzaak zijn, want het rood verdringt het oranje definitief rond 1650 als er geen stadhouder is. Maar waarom houdt zij de 'Prinsenvlag' als bijnaam? Of was de kwaliteit van de Zeeuwse meekrap zo slecht dat er geen oranje kleurstof meer van kon worden gemaakt, zoals een andere theorie probeert te bewijzen

Politieke strijd om de vlag

Vlag blijft inzet van discussieDe kleur van de bovenste baan van de vlag wordt rond 1780 inzet van politieke strijd. De prinsgezinden zweren bij oranje-wit-blauw, de patriotten bij rood-wit-blauw. In 1787 besluiten de prinsgezinde Utrechtse Staten, die in Amersfoort vergaderen, menen dat de vlag bestaat uit "de gecombineerde couleuren van oranje, wit en blaauw, waarbij 's Lands vlag van ouden tijden af door geheel Europa bekend is geweest". Als ruim een week later de rivaliserende patriottische Staten - in Utrecht - bijeen komen, verbieden die het oranje-wit-blauw, want die was "nimmer 's Lands of der Staten vlag".

Einde aan het oranje in de vlag

Als de Fransen eind 1794 de Verlichting komen brengen, is er geen plaats meer voor de Oranjes en dus ook geen oranje. Twee weken voordat de Staten-Generaal in maart 1796 plaatsmaken voor de Nationale Vergadering van de Bataafse Republiek, besluiten die nog snel: "Dat voortaan en in het toekomende de Nationaale Vlag van deezen Staat zal zyn de gewoone en altoos in gebruik geweest zynde Bataafsche of zoogenaamde Hollandsche Vlag, bestaande in drie evenwydige en horizontaale Banden van gelyke breedte, en van welken de bovenste rood, de middenste wit, of ongekleurd, en de benedenste blauw gekleurd is".

Driekleur wordt tricolore

Dezelfde vlag doet ook dienst als nationaal symbool van het Koninkrijk Holland dat in 1806 wordt geproclameerd. Napoleon dwingt in maart 1810 Holland diens in keizerrijk en wordt de driekleur ingewisseld voor de tricolore. Het toeval wil dat dezelfde kleuren heeft, maar in verticale banen. Als de Fransen in november 1813 worden verjaagd, wil Nederland weer zaken doen met de Oranjes. Op veel plaatsen worden efffen oranje vlaggen uitgestoken. Maar ook het horizontale rood-wit-blauw komt van zolder. De Amsterdamsche Courant van 24 november 1813 merkt in het feestgedruis iets merkwaardigs op: "De Hollandsche Vlag met Orange Cravatte versierd, [is] uit den Toren van hetzelfde Paleis uitgestoken." Het is de geboorte van de huidige traditie, om met de wimpel (strik) loyaliteit met het Oranjehuis te tonen.

Wéér een verandering in de vlag?

Koning Willem I laat de vlag zoals hij haar aantrof: rood, wit en blauw. Zeer tot verdriet van de oranjeklanten, die het liefst de Prinsenvlag terugzien, waarmee vanaf dan het oranje-wit-blauwe doek wordt bedoeld. Zij graven in de rond 1865 de strijdbijl weer op, als een halve eeuw hernieuwde onafhankelijkheid wordt herdacht. Nadat de strijd aanvankelijk luwt, is het de Haagse correspondent C.K. Elout van het Algemeen Handelsblad die in 1923 - Wilhelmina is dan 25 jaar koningin - het vuurtje weer aanjaagt met pleidooien voor herinvoering van het 'Oranje, blanje, bleu'. "Hoe men komen moet tot vlagverandering? Wel, doordien zóóveel burgers ervóór verklaren, dat de Regering het initiatief tot de verandering kan nemen.", stelt Elout voor.

Vlag blijft verdelen...

Nederland raakt in de crisisjaren meer en meer verdeeld over een symbool dat juist bedoeld is als symbool van eenheid. Voorstanders van de herinvoering van het oranje zijn in alle politieke richtingen en zuilen te vinden, evenals de voorvechters van het rood. Alleen de NSB schaart zich als één blok achter de Prinsenvlag. Zuid-Afrika bedankt in mei 1928 Jan van Riebeeck voor het bij Kaap de Goede Hoop aan land gaan met de invoering van het oranje-blanje-bleu.

De vlag is rood, wit, blauw. Punt uit.

Minister-president Colijn is het in februari 1937 zat. Hij vraagt koningin Wilhelmina een Koninklijk besluit te tekenen waarin wordt vastgelegd: "De kleuren van de vlag van het Koninkrijk der Nederlanden zijn rood, wit en blauw". Tijdens haar wintersportvakantie in Oostenrijk zet zij haar handtekening. Het is de vooraankondiging van een Vlaggenwet, die het kabinet-Colijn drie maanden later bij de Kamer indient. Daarin wordt onder meer de vorm van de nationale driekleur vastgelegd: "De vlag heeft de vorm van een rechthoek, waarvan de lengte zich verhoudt tot de hoogte als drie tot twee." Tot een behandeling van het wetsvoorstel zal het nooit komen, maar de huidige vlaggen zijn allemaal in deze verhoudingen.

Nederlandse vlag in de ban

Direct na de inval van nazi-Duitsland worden alle pro-Oranje-uitingen in de ban gedaan. De Nederlandse driekleur volgt begin juni 1944. De NSB heeft inmiddels zich inmiddels ontfermt over het oranje-blanje-bleu. In 1951 trekt de regering het vooroorlogse voorstel tot een vlaggenwet weer in - wegens overbodigheid. In opdracht van het Ministerie van Marine had het Nederlands Normalisatie-Instituut drie jaar eerder de exacte vlaggenkleuren becijferd, aan de hand van een methode opgesteld door het Comité International de l'Eclairage. In de standaard heet het: "De kleur rood moet zijn helder vermiljoen met de trichromatische coördinaten X= 17,2; Y=9,0 en Z=2,6. De kleur blauw moet zijn kobaltblauw met de trichromatische coördinaten X=7,8; Y=6,8 en Z=26,7."

De tragedie van de meent is een begrip uit de rechtseconomie en de speltheorie (Eng. Tragedy of the commons). Het beschrijft hoe volledige individuele vrijheid bij gemeenschappelijk gebruik van goederen leidt tot totale onderbenutting of overexploitatie van die goederen, wanneer door elk individu wordt gestreefd naar maximalisatie van het eigen nut terwijl de kosten die leiden tot een groter individueel nut worden verdeeld over alle gebruikers van de goederen.

De tragedie

Het voorbeeld dat vaak gebruikt wordt om dit proces te illustreren, is het volgende.

Op een meent, een gemeenschappelijk stuk weidegrond, grazen melkkoeien, die toebehoren aan verschillende boeren. Elke boer wil zo veel mogelijk verdienen aan zijn melkvee. Als hij een koe toevoegt aan zijn kudde, heeft dat twee economische effecten.

1. positief: de kudde van de boer geeft met een extra koe in totaal meer melk, welke meeropbrengst volledig ten goede komt aan de eigenaar;
2. negatief: de koe eet gras van de meent, dus per koe komt minder gras beschikbaar (overbegrazing). Minder grasconsumptie betekent minder melk en dus minder opbrengst. Dit nadeel wordt echter verdeeld over alle koeien, en dus over alle veehouders.

Een boer ontvangt dus de volledige opbrengst van een nieuwe koe, terwijl de kosten worden gedeeld. Het is voor een boer dus lucratief om een nieuwe koe toe te voegen zolang zijn deel van de kosten lager zijn dan de opbrengst. Omdat de totale opbrengst slechts groter hoeft te zijn dan één gedeelte van de kosten, komt er een moment dat er een koe wordt toegevoegd die de overige boeren meer kost dan zij de eigenaar oplevert. Omdat alle boeren op dezelfde wijze redeneren zullen zij net zoveel koeien toevoegen, totdat toevoeging van nog een koe zelfs geen voordeel meer oplevert voor de eigenaar. Overbegrazing is het gevolg.

Er bestaat een 'optimaal' totaal aantal koeien voor de meent: dat aantal waarbij de opbrengst van nog een extra koe niet meer oplevert dan het de overige boeren kost. In die situatie zou toevoegen van een extra koe ertoe leiden dat alle andere eigenaren erop achteruitgaan. In economische termen: de welvaartsverdeling is Pareto-efficiënt. Dit is echter niet de einduitkomst van de hierboven beschreven situatie. Boeren zullen kiezen voor verdere uitbreiding van hun veestapel; immers, als boer A niet voor uitbreiding kiest, en boer B doet dat wel, gaat boer A minder verdienen omdat hij opdraait voor een deel van de kosten van de uitbreiding door B, terwijl daar voor hem geen extra inkomsten tegenover staan. Op die manier is de tragedie van de meent te zien als een collectief prisoner's dilemma.

Dit voorbeeld werd oorspronkelijk beschreven in 1833 door de amateurwiskundige William Forster Lloyd (1794-1852) onder de titel 'Two Lectures on the Checks to Population'. De term 'tragedie van de meent' (Engels: 'tragedy of the commons') is ontleend aan het mede op deze verhandeling gebaseerde artikel van de Californische bioloog Garrett Hardin, 'Tragedy of the Commons', Science, 162(3859):1243-1248 (13 december 1968), waarin hij het hierboven beschreven voorbeeld behandelt. In deze beschouwing waarschuwt Hardin voor de overbevolking van de wereld en pleit hij voor het afschaffen van de 'vrijheid van voortplanting', met als argument dat een beroep op het geweten van aspirant-ouders niet afdoende zal zijn.

Moderne voorbeelden

Moderne voorbeelden van een tragedie van de meent zijn het leegvissen van zeeën en luchtvervuiling als gevolg van autoverkeer. De oorzaak ervan is steeds dat wanneer individuen gebruikmaken van een publiek goed, zij niet de volledige rekening voor hun handelen gepresenteerd krijgen. Dit is een voorbeeld van een negatieve externaliteit.

Een manier om dit resultaat te voorkomen is het gebruik van beheersinstrumenten. In het hierboven genoemde voorbeeld zou de overheid bijvoorbeeld met een vergunningenstelsel of door middel van fiscale maatregelen het aantal koeien per veehouder kunnen beperken. Ook zou elke veehouder een eigen deel van het land in eigendom kunnen worden overgedragen; hij zal wel optimaal gebruik van zijn stuk land maken als hijzelf als enige geconfronteerd wordt met de negatieve gevolgen van uitbreiding van zijn veestapel

Road to succes is nothing less than doing what are doing now with a little help from your friends.

Revnu (uitspraak: revenu) is een anagram van het Groningse woord nuver. Nuver betekent goed of mooi in het Gronings.

Met andere woorden: goed advies! Dat levert op!